Dag 45 Trang - Dag 47 Nakhon Si Thammarat

Dag 45 Trang

We wilden echt niet weer bij de Seven Eleven een ontbijtje scoren, dus besloten we naar een koffiezaak te gaan. Twee cappuccino's met twee porties rijst, groenten en een gebakken ei graag. Misschien een wat vreemde combinatie, maar het smaakte ons prima. Na het ontbijt zijn we Trang gaan bezichtigen.
Justin stippelde een route uit die ons langs alle bezienswaardigheden zou leiden. Niet dat er veel te zien is in Trang, dat is dan ook de reden waarom veel toeristen deze stad overslaan.
Er waren twee tempels die ons een bezoek waardig leken. Onderweg naar de eerste kwamen we langs een 10 bath winkeltje. Zoals we in nederland de 1 euro winkels hebben, zo hebben ze in Thailand winkels waar bijna alles voor 10 bath wordt verkocht. Dat is omgerekend 30 cent! We kochten twee setjes van zes soeplepels, die we kunnen gebruiken als we thuis de Thaise soepen gaan maken. Daarnaast zagen we nog een enig tafeltje met een puur Hollands tafereeltje erop, een met tulpen omringde molen. Die hebben we maar niet meegenomen. Na de 10 bath winkel zijn we een grote markthal in gelopen. We dachten eigenlijk dat het een supermarkt was, dus de verassing was groot toen we binnen liepen. Er waren veel kraampjes met shirtjes, en voor de derde keer die dag zagen we wat Nederlands. De eerste keer was tijdens het ontbijt: een van Houten cacao reclame, de tweede keer was het tafeltje en nu zagen we een shirt met een opdruk van Amsterdam liggen. Daarnaast is Heineken natuurlijk overal verkrijgbaar en zijn ook daar shirts van te vinden, alleen daar keken we al niet meer van op. Echt heel leuk om een klein stukje van Nederland terug te zien in zo'n ver land.
Justin vond eindelijk een mooi shirt in de goede maat. Eindelijk geen Thai sizes. Dus helemaal blij met de aankoop liepen we door naar de eerste tempel. Het was een Chineze tempel waarvan de voortuin als parkeerplaats werd gebruikt, wat een charme. Terwijl wij rustig door de tempel liepen, waren er drie kinderen om ons heen aan het rennen. "Farang farang!" riepen ze. We blijven ons afvragen waarom de letter R in Thaise woorden voorkomt, ze kunnen deze niet eens uitspreken. Het woord farang klonk als falang. Maar hoe dan ook, wij wisten dat ze met het woord 'buitenlanders' alleen maar ons konden bedoelen. Dus we speelden het spelletje mee. Toen Justin een stuk klei in de vorm van een drol in zijn handen gedrukt kreeg, trok hij een paar rare gezichten. En dat werkte wel op de kinderen hun lachspieren, want ze schaterde het uit. Die drukte paste natuurlijk niet helemaal in de tempel, dus na een tijdje werden de kinderen tot stilte gemaand.

Voor de tweede tempel moesten we best een stuk lopen, en toen we aankwamen bleek deze dicht te zijn. Dat betekende dat we het hele stuk weer terug moesten lopen. We aten onderweg nog wat bij een Indiaas restaurant en hebben de rest van de dag alleen nog maar gegeten en geluierd.



Dag 46 Nakhon Si Thammarat

In de ochtend hebben we bij een klein restaurantje gegeten, tegenover ons hotel. Er werd rijst op ons bord geschept en we mochten aanwijzen wat we wilden hebben. Wat we precies hebben gegeten weten we nog steeds niet, er werd geen Engels gesproken dus konden we het niet vragen, maar het was niet zo lekker. Niet heel vies, maar een wat bijzondere smaak. Ach, we spekten veel liever de lokale mensen dan dat we eten zouden halen bij de grote organisatie Seven Eleven.

Na het ontbijt zijn we naar het busstation van Trang gegaan. Dan sta je daar ruim op tijd en mag je de bus in. Maar op het moment dat wij onze backpacks achter stonden in te laden, hadden alle Thaien de goede plaatsen in de bus al ingenomen. Dus de twee lange toeristen mochten op de smalste stoelen zitten met het minste beenruimte. Nou ik heb die Thaien even lekker voor rotte vis uitgemaakt, ze verstaan het toch niet.
Het duurde lang en het was warm in de bus, wat een ellende. We waren blij toen we eindelijk uit konden stappen. De buschauffeur had ons helemaal bij het busstation afgezet, terwijl hij donders goed begrepen had dat we in het centrum moesten zijn. Het centrum waar we zo'n tien minuten eerder doorheen reden. Hij had waarschijnlijk een dealtje met de taxi chauffers, want zodra we hem vroegen om het centrum wees hij naar de scooter taxi's. Met twee tassen bij iemand achterop zagen we niet zitten, en omdat de afstand naar het hotel wel mee leek te vallen, besloten we om te lopen. We liepen zo'n twintig meter terwijl we achtervolgt werden door de scootertaxi's, in de hoop dat we ons zouden bedenken. Plots stopte er een auto naast ons. Een vriendelijke mevrouw deed haar raampje open en vroeg in het Engels welke kant we op moesten. Thaihotel, dat kende ze wel. Haar Engels was niet heel erg goed, dus in eerste instantie begrepen we haar niet zo goed. Maar wat bleek, we mochten bij haar instappen en ze zou ons wel brengen, voor niks! Nog wel iets wat argwanend stapte we in, want zulke vriendelijkheid hadden we hier nog niet eerder meegemaakt. In de auto vertelde de vrouw dat zij vaak uitwisselingsstudenten in huis haalde. Wellicht dat daar haar vriendelijkheid voor buitenlanders vandaan kwam. Ook vertelde ze dat we op een speciale dag naar Nakhon Si Thammarat waren gekomen. Twee maal per jaar wordt er in de stad met volle maan een boeddhistisch feest gevierd, waarbij er een processie door de stad loopt. En de eerste keer van dit jaar viel op deze dag.
We werden bij het hotel afgezet en nadat de vrouw er echt op stond geen geld aan te nemen, bedankte we haar hartelijk en liepen het hotel binnen. Wat een goede mensen bestaan er nog. We dumpten onze spullen in de kamer, gingen snel even lunchen en deden nog een klein slaapje voordat we op zoek gingen naar de processie.
We liepen een stukje door de straat en daar zagen we het al. We waren echt net op tijd want we zagen de laatste groep vertrekken. In een vlug tempo liepen we langs de processie wat meer naar voren. Jong en oud liepen in groepen mee mee, de meeste mensen waren in het wit gekleed. Alle groepen droegen lange oranje doeken van soms wel twintig meter lang. We zagen groepen militairen, ouderen, schoolkinderen, familie's etc. Tussendoor liepen muziekcorpsen en werd er vrolijk gedanst. Het was een wonderlijk gezicht. Het was best een lange weg en de eindbestemming was voor ons onbekend, we waren maar wat nieuwsgierig. En wat waren de mensen lief in deze stad! We kregen veel complimenten van de mensen langs de weg, iedereen zwaaide naar ons, mensen kwamen naar ons toe om over deze speciale dag te vertellen en we werden zelfs uitgenodigd om mee te lopen in de processie. Dat laatste hebben we niet gedaan, we wilden alles te graag zien en wilden niet die twee grote witte mensen zijn die mee liepen.
Het einde was zicht. We kwamen bij een groot tempelcomplex uit waar buiten een grote kar met wielen erop stond, waarop een deel van de doeken werd gedraait. Met de andere doeken liepen de groepen mensen in rijen naar binnen. Op het complex zagen we een enorme tempel, de belangrijkste tempel van zuid-Thailand wisten wij. Al worden hier alle tempels belangrijk genoemd. We dachten eerst dat wij het tempelcomplex niet op mochten, misschien omdat het op deze dag extra heilige grond was of zoiets, maar toen we het aan iemand vroegen bleek dat we gewoon naar binnen mochten. We zijn blij dat we het zijn gaan vragen, want dit hadden we niet willen missen. Achter de grote tempels stonden tientallen stoepa's, en om deze witte en grijze stoepa's werden de oranje doeken gebonden. Tussen de doeken werden als offer allerlei bloemen gestoken en op sommige doeken werden teksten geschreven. Ook op de vierkante voeten van de stoepa's werden offers gezet als bloemen, eten en drinken. Er worden heel vaak flesjes water en fanta mét een rietje bij de stoepa's neergezet, dat blijft er toch een beetje gek uitzien. Ik vraag me af hoeveel de Coca-Cola Company verdient aan al die geofferde flesjes, want het zijn er heel veel en we zien ze overal. De monniken, waar, al het drinken waarschijnlijk heen gaat, komen in ieder geval niks te kort.
Overal om ons heen hing de geur van wierook, door de vele mensen die met de stokjes stonden te zwaaien. We hoorden bellen rinkelen, het geluid van vallend geld in de tempel kluizen en er werd op gongen geslagen. We hebben tijdens onze reis al zoveel verschillende offerrituelen gezien, maar het blijft echt fascineren. Daarnaast werd er op een veldje in grote groepen gebeden, en werd er tussen het gebed door naar een dansvoorstelling gekeken. Twaalf prachtig geklede dames kwamen op en dansten sierlijk voor het grote publiek dat om hen heen stond.
Het begon te schemeren terwijl we door de marktjes met amuletten, sieraden en emmertjes vol offermaterialen door liepen. Toen we terug kwamen bij de grote tempel zagen we dat er nog meer wierook en kaarsen werden aangestoken. Iedereen nam een stokje wierook, een kaars en wat bloemen in de hand, en begon om de grote tempel en de stoepa's heen te lopen. We kregen het met de camera niet goed vastgelegd, dus hebben we die maar opgeborgen en hebben gewoon gekeken en genoten.

We hadden trek dus haalden wat maisloempia's en saté voor onderweg. De weg terug naar het hotel was lang, dus onderweg glipten we nog even een restaurant binnen voor ons hoofdgerecht. Bijna alle restaurants in deze omgeving zijn pancake restaurants. Dunne pannenkoekjes die op een hete plaat worden gebakken en vervolgens worden gevuld met waar je maar zin in hebt, afgetopt met wat gecondenseerde melk. De keuze voor ander eten was daarom vrij klein. Maar we mochten niet klagen. We namen beide gele rijst met kip, een pancake gevuld met curry en kregen er een pot groene thee bij. Het zag er gezellig uit zo'n volle tafel.
Toen we verder liepen kwamen we langs een enorm terein vol met gekleurde lichten. We dachten eerst dat het kermis was, maar dat bleek niet zo te zijn. Overal stonden kraampjes met eten, en in het midden een heleboel lage tafeltjes waar groepen mensen in kleermakerszit aan zaten. In de hoek van het terrein stond een podium waarop de traditionele Thaise dansen werden uitgevoerd, zodat de mensen hier tijdens het eten van konden genieten. Een stukje verderop werd een schaduwspel gespeeld. Op het grote witte doek zagen we de schaduwen van drie schaduwpoppen die zich heen en weer bewogen en tegen elkaar praatte. Achter het doek zaten twee poppenspelers die de poppen lieten bewegen en verschillende stemmetjes lieten horen. Daarachter zat nog een klein bandje die de show van de nodige muziek en geluidseffecten voorzag. Het stond voor ons al op de planning om langs het schaduwpoppen museum te gaan, om te zien hoe deze poppen gemaakt worden, dus het was best leuk om het zo eens in het echt te zien. Te zien dat het spel nog steeds voor de Thaise bevolking bedoeld is en niet als publiekstrekker voor de toeristen. Wij hadden alleen niet zoveel aan de show, alles was in het Thais dus we konden niet meelachen.

Die avond gingen we moe maar met een voldaan gevoel naar bed.



Dag 47 Nakhom Si Thammarat

Nadat we wat gratis koffie, thee en toast in ons hotel naar binnen hadden gewerkt, we blijven Nederlanders, namen we de songthaew naar de grote tempel. We hadden eigenlijk verder willen rijden, maar de chauffeur begreep ons niet en ging er waarschijnlijk vanuit dat dit de tempel was die alle toeristen die in deze stad kwamen wilden zien. Dus we liepen zelf verder en aten onderweg nog wat in een zaakje vol antiek. Eerlijk gezegd waren de andere tempels ook niet zo spannend, mede omdat ze niet geopend waren voor publiek dus we alleen de buitenkant konden aanschouwen. We liepen terug naar de grote tempel om deze zonder de drukte nog eens goed te kunnen bekijken. De doeken werden al van de stoepa's afgehaald en de grote mensen massa's waren weg. Slechts een handje vol mensen waaronder wat schoolklassen bevonden zich in het tempelcomplex. Nu konden we ook de twee kleine musea bezichtigen en namen een kijkje in een rijkelijk versierde kamer, die een dag eerder dienst deed als plek waar de monniken offers in ontvangst namen. In de musea was ook veel keramiek en porselein te zien. Ik grapte nog over een servies dat het veel weg had van boerenbond. En ja hoor, from Holland. Ik vraag me toch af of er nog een moment komt dat buitenlanders gaan inzien dat Holland geen land is. Ook al hebben we het er zelf wel een beetje naar gemaakt met liedjes als 'hup Holland hup'. We hebben al eens eerder in een museum Nederlandse producten gezien. Bij het ene product stond Holland, en bij het andere stond The Netherlands. Volgens mij denken ze hier dat het twee verschillende landen zijn. Als we mensen vertellen dat we from The Nederlands zijn, kijken de meeste fronsend. Als we vervolgens zeggen from Holland, knikken ze opeens als blijk van herkenning. Dat blijft grappig.

Ook vandaag lachte de Thaien vriendelijk naar ons, zeiden ons gedag en werden er gesprekken met ons aangeknoopt. Met daarbij de meest voorkomende vraag: "Where are you from?" De mensen in deze stad waren stuk voor stuk zo ontzettend vriendelijk en warm. Alleen om die reden was deze stad al de moeite waard.

Na de grote tempel liepen we door naar het schaduwpoppen museum. Hoewel er een bord stond leek het net alsof je iemands tuin binnen liep. En dat was ook wel zo, want het museum was gewoon in een klein schuurtje op de bovenste verdieping van een houten woonhuis. Zodra we het terrein opliepen, kwam er een jongen van een jaar of twaalf aangerend. Zijn Engels was echt heel goed voor een Thai. Hij bracht ons naar de eerste kamer waar allerlei schaduwpoppen aan de muren hingen, onder elke pop stond beschreven wat deze uit moest beelden en uit welke periode het stamde. In de tweede kamer op een andere zolder, stonden allerlei oude producten. Deze hadden echter niks met de schaduwpoppen te maken, we waren dan ook snel uitgekeken. We hadden even zoiets van is dit alles? Maar toen werden we uitgenodigd om mee te kijken hoe de poppen werden gemaakt. De dame deed het eerst voor met een hamer en een beitel, en toen mocht justin het ook proberen. Oefening baarde kunst, want hij werd bij elk stukje dat hij deed steeds beter. Omdat het museumpje gratis was, kochten nog wat kleine souveniers en stopten een fooi in de fooienpot.

We liepen nog een heel stuk terug in de hitte, en besloten voor de nodige verkoeling een winkelcentrum met airco in te gaan, dat zich achter ons hotel bevond. We vonden niks tussen alle Aziatische mode. Teveel glitter en roesjes, en bovenal te klein. We namen een trap aan het einde van de gang naar beneden. En toen we beneden kwamen moesten we echt even twee keer knipperen met onze ogen. Het duurde een paar seconde voordat we besefte waar we waren. We stonden midden in de lobby van ons hotel. Hè? Zoiets hadden we nog nooit gezien. De trap die we dus eerder naast de liften hadden gezien (onze kamer bevond zich op de negende verdieping dus we gingen alleen maar met de lift), kwam uit in het winkelcentrum. Sterker nog, als je in de lift op het knopje voor de derde en de vierde etage drukte, gingen de deuren open en stond je direct tussen de kleding.

We moesten nog lunchen, dus liepen nog even naar buiten naar een kraampje langs de straat. We werden gelijk het gesprek van de dag voor deze mensen. Want we bestelden twee gerechten en een cola, en plots stonden er drie gerechten op tafel en geen cola. Justin liep even naar de dames toe en vertelde dat onze bestelling niet helemaal klopte. We didn't order this, but we do want some cola to drink. Het meisje begon gelijk heel hard te lachen. We hadden het drankje cola besteld, en zij dacht het gerecht, waarvan we van het bestaan ervan nog niet op de hoogte waren. We hoorden het haar gelijk tegen alle klanten vertellen, en een lol dat ze had. Leuk dat we iemand aan het lachen hebben kunnen krijgen in deze toch al zo vrolijke stad. Voor de bezienswaardigheden moet je voor deze stad misschien niet te lang uittrekken, maar de mensen zijn een bezoekje meer dan waard.