Dag 39 Koh Phi Phi - Dag 41 Koh lanta

Dag 39 Koh Phi Phi

We zijn vroeg in de morgen met de boot naar Koh Phi Phi gevaren. Bij aankomst was het op de boot een gevecht om de tassen, die door de bemanning op een grote hoop waren neer gegooit. Eenmaal met onze tassen op de kade, barste de strijd om de guesthouses los. Iedereen gooide zijn/haar rugzak om en liep haastig richting de stad. Wij deden mee, maar besefte na tien minuten dat we eigenlijk gedesoriënteerd rondliepen. "You need help?" Hoorde we achter ons. Weer zo'n Thai die ons een te dure taxi aan wil smeren, dachten wij. Maar achter ons stond een meisje bij een duikschool die ons echt wilde helpen. Ze pakte er een plattegrondje bij, streepte een paar goede guesthouses aan en vertelde ons daarbij ook de plekken waar je niet wilde zitten in verband met geluidsoverlast. Wel vertelde ze ons dat we voor minder dan 800 bath per nacht waarschijnlijk niks gingen vinden. Oei, dat was wel een smak met geld. Natuurlijk vroeg ze ook of we interesse hadden in duiken, maar ze zei alleen maar dat we dan altijd terug konden komen voor informatie. Mooi, we gingen verder. In het wat rustigere gedeelte zijn we naar een niets zeggend uitstralingloos guesthouse gelopen. En dat bleek een schot in de roos want voor 600 bath hadden wij een kamer. In vergelijking met onze mooie bungalow in Pai (deze koste ook 600 bath), stelde dit kleine kamertje echt niks voor. Maar het was alles wat we nodig hadden, en alle andere guesthouses die we waren tegen gekomen kostte 1000 bath of meer.

Koh Phi Phi is een eiland vol feestgangers. In de kleine straatjes is het 's avonds over vol met dronken toeristen die geen genoeg kunnen krijgen van de strandfeesten, beerpong wedstrijden en het muay thai boksen. Overdag is het echter alleen druk wanneer er net een nieuwe lading toeristen van de ferry is afgestapt. De rest van de ochtend en middag is het heel rustig. Alsof alle toeristen die in de avonden het eiland op stelten zetten, overdag hun kater uitzitten in hun hotel. We hebben onze spullen gepakt en zijn naar het strand gegaan. We konden lekker op een soort schuimen strand matje liggen en namen af en toe een drankje bij de strandtent achter ons. We hebben die middag heerlijk geluierd en zijn daarna terug naar ons hostel gegaan om ons op te knappen voor het avondeten.
In de avond hebben we een klein hapje gegeten bij een tentje langs de straat, het enige betaalbare eten hier op Koh Phi Phi. Helaas was het niet genoeg voor ons veelvraten. Dus zijn we nog in een restaurant gaan zitten om bij te eten, dit keer wel voor wat hogere prijzen. Zelfs het water in de Seven Eleven (een soort supermarkt die je op elke hoek van de straat in Thailand kunt vinden) is op Koh Phi Phi duurder. Het zal wel komen doordat het een eiland is en natuurlijk door het toerisme. Op de weg terug naar ons hostel zijn we nog even bij het muay thai boksen gaan kijken. Maar heel even, want zodra ze je zonder drankje zien staan mag je weg wezen of veel te veel geld betalen voor een cola. We hadden aan het begin van de avond al twee Thaise jongens zien boksen. Maar op dit moment waren er twee westerse jongens bezig om elkaar neer te halen, de winnaar kreeg een bucket vol drank. We hebben niet gezien wie er won, we waren er klaar mee en gingen lekker slapen.



Dag 40 Koh Phi Phi

We hebben in de nacht, ondanks het geluid van feestende mensen, goed geslapen. Het enige geluidsoverlast dat we deze twee dagen hebben gehad, kwam van onze Duitse buren. Die vanaf het moment dat ze wakker waren rapmuziek aanzette, zodat Justin en ik lekker mee konden brullen.
We hebben heerlijk genoten van een ontbijtje aan het strand. Echt idyllisch zo'n plek. Voeten in het zand, de zilte zeelucht die door je haren waait en een lekker broodje in de hand. Maar we hebben er alleen met het ontbijt gezeten, we hadden geen zin in nog een dag bakken dus zijn we het eiland gaan verkennen. Als eerste stond het tsunami monument op de planning. De tsunami van 2004 heeft grote schade aangericht in Thailand. Vrijwel alle gebouwen op het eiland Koh Phi Phi zijn door het water weggevaagd. We hebben deze informatie pas na ons bezoek aan Koh Phi Phi gelezen. We begrijpen nu waarom er geen oude gebouwen op het eiland stonden. We hebben deze kennis niet bij het Koh Phi Phi monument kunnen opdoen. Want alle bordjes richting het monument stonden al, maar het monument leek nog in aanbouw. Wat we wel veel zagen, waren bordjes met evacuatie plannen in het geval er weer een tsunami het land zou overvallen. Op sommige van deze bordjes stond: Tsunami evacuatie 3km en vervolgens een pijl die de weg wees. Maar 3 kilometer is heel ver als er een vloedgolf nadert. We vragen ons sterk af of je dan nog op tijd zult zijn.

We hebben verder een rondje over het eiland gelopen, winkeltjes bekeken, langs de haven gelopen, resorts bekeken etc. We hebben gelijk een ticket voor de ferry gekocht, zodat we de volgende dag door konden reizen naar het volgende eiland Koh Lanta. Een eiland zonder alle drukte van het nachtleven.
Toch zijn we die avond met zijn tweeën het nachtleven nog wel even op gaan zoeken. We zijn in een beerpong bar gaan zitten en hebben met buckets over het strand gelopen om naar de vuurshows te kijken. Wat de buckets betreft een note to myself (en iedereen die van aardbeien houd): strawberry daiquiri! Maak het en geniet. En mocht je op Koh Phi Phi nog willen genieten van de vuurshows, ga niet te dichtbij staan. We hebben menig vuurfakkel in het publiek zien verdwijnen. Verder hebben we nog limbo gedanst en gegeten. Een goede afsluitende avond op Koh Phi Phi.



Dag 41 Koh Lanta

Note to myself: drink niet téveel strawberry daiquiri. Maar ondanks alles gingen we lekker op pad naar Koh Lanta. En omdat we geleerd hadden van de strijd om de tassen op de ferry richting Koh Phi Phi, besloten we de tassen strategisch neer te zetten. En dat wierp zijn vruchten af, want zodra de ferry aanmeerde stonden wij als één van de eerste op de kade. Ook de onderhandeling over de taxi ging vlot, maar toen liep het proces echter spaak. Want zodra we bij de taxi stonden bleek dat we moesten wachten tot deze vol zat. We zagen tuk tuks vol mensen voorbij ons rijden. Dat was flink balen. We hadden op Koh Phi Phi, een dag eerder een guesthouse gebeld. Maar ik had niet helemaal begrepen of die vriendelijke man aan de telefoon een bungalow voor ons vrij hield. Dus Justin belde en kreeg zijn vrouw aan de telefoon. Bungalow for Rianne? Aaah yeah from Holland. Yes bungalow. We werden verwacht. Dat scheelde in ieder geval een hoop gerace. Eenmaal in de volle taxi hebben we zelfs nog een hele tijd langs de kant gestaan, terwijl de chauffeur uitstapte en met andere chauffeurs druk aan het praten was. We begrepen in eerste instantie niet helemaal waarom, maar zodra we weer gingen rijden en plots met een rot gang een zijstraat in schoten, kregen we wel een vermoeden. We zagen in een flits op de hoek van de straat een groepje militairen staan, die alle voorbij gaande auto's en taxi's tegen hield. We denken dat we in een illegale taxi zaten, die bij aanhouding zeker was stop gezet. Omdat er bijna geen wegen op Koh Lanta zijn, hebben we een heel stuk omgereden. Wij kregen in ieder geval waar voor ons geld, want het was een hele sightseeing tour.

We werden afgezet bij een klein weggetje richting onze bungalow. Terwijl we het weggetje afliepen, reed er een man met een tulband en een baardje op een scooter voorbij en riep: "Yeah you come for me Hutyee!" Dat was de eigenaar van de bungalow waarbij we hadden geboekt. We werden hartelijk welkom geheten, werden voorgesteld aan de familie en mochten gelijk aanschuiven voor de lunch. Er zaten ook al wat andere toeristen en we raakten gelijk aan de praat. De bungalow was wel stukken duurder dan verwacht, maar tegen deze gezelligheid konden we geen nee meer zeggen. Na het eten zijn we gelijk naar het strand gelopen. Dat was slechts 20 meter lopen! Dat is wel heel gaaf hoor. We hebben een tijdje op het strand gezeten en hebben de zon in de zee weg zien zakken.
Voor het eten wilden we naar Koh Lanta Old Town. Een tuk tuk zou heel duur worden, dus besloten we om voor de eerste keer een scooter te huren. We waren vooraf een beetje huiverig, omdat we al een aantal ongelukken hadden zien gebeuren en we veel gewonde toeristen rond hadden zien lopen. Maar we wisten ook dat al deze mensen nog nooit op een scooter hadden gezeten, en omdat Justin toch al een aantal jaar ervaring had, gingen we ervoor. Hij voorop en ik achterop. We hebben een tijdje zo gereden en ondanks het links rijden ging het heel goed. Maar de weg was donker en onbekend, we hadden er beide geen goed gevoel bij dus hebben we rechts omkeer gemaakt. We hebben gewoon maar iets in de straat gegeten en besloten om in het daglicht verder te gaan.